تبادل
لینک هوشمند
مجتبی جباری گفته که با مَشت زده توی صورتِ فتح‌الله‌زاده و البته پشیمانیِ امروزش به این دلیل است که باید بیشتر می‌زده فتح‌الله‌زاده را، که قسمت نشده است. فوتبال در انگلیس «مربی‌محور» است، در اسپانیا «مدیرمحور» و در ایران، «بازیکن‌محور». در هیچ‌جای اروپا بازیکنِ 20 تا 30 سال، نمی‌تواند بهشت‌ای پیدا کند که در آن هر تابستان قراردادِ یک ساله ببندد و تابستانِ بعد دوباره آزاد باشد. این توریست‌های بهترین شغلِ دنیا را دارند. و آن‌قدر آزادیِ عمل پیدا کرده‌اند که مدیرِ تیم را هم کتک می‌زنند.
آن بخشِ دردناک‌ترِ ماجرا
اگر جباری بازیکنی است که در فوتبالِ بازیکن‌محور و بی‌چارچوبِ ایران، بیش از حق‌اش، پول و توانِ مانور و جای انتخاب پیدا کرده؛ امثالِ فتح‌الله‌زاده در یک سیستمِ دیگر، اصلا راه نمی‌یافتند به فوتبال، چه برسد به اینکه مدیرِ پرهوادارترین تیم‌های ایران شوند. و متاثر از اینکه در جایگاهی فراتر از استعداد و حقِ خود قرار گرفته‌اند؛ مُشت خوردن از یک بازیکن را می‌پذیرند. این اتفاق اگر در فوتبالِ استانداردِ غربِ اروپا میانِ مدیر و بازیکنِ یک تیم رخ می‌داد؛ کارِ بازیکن قطعن به دادگاه کشیده می‌‌شد.
در ایران اما این بازیکن(جباری) است که پرده از اتفاق برمی‌دارد و با افتخار از مشت زدن به مدیر حرف می‌زند و از بیشتر کتک نزدنِ مدیر، ابرازِ ناراحتی می‌کند. مسیرِ حرکت به سوی استانداردها روشن است و همه از این مسیر خبر داریم
تلاش در اجرای معکوسِ استانداردها اما نتیجه‌اش همین است
عده‌یی بدونِ دانش و توانایی، پست‌های مهم را می‌گیرند و پولدار می‌شوند و بازیکن‌ها که مثلِ توریست‌ها هر تابستان آزاد هستند و زیاده‌خواه. و این وسط کتک‌کاری می‌شود و کسی که خورده، صدایش درنمی‌اید و کسی که زده، ناراحت است که کم زده و ما تماشا می‌کنیم و فوتبالِ ایران که ذره ذره آب می‌شود.
نظرات شما عزیزان: