1-به جدولِ زیر نگاه کنید. در 6 بازی از 8 بازی مرحله رفت یک هشتمِ نهایی، تیمی که مالکیتِ توپِ کمتری داشته، نتیجه مطلوب گرفته است. میلان با 27% مالکیتِ توپ بارسا را شکست داد. بایرن 42% از زمانِ مفیدِ بازی صاحب توپ بود و ارسنال را بُرد. یونایتد هم با مالکیت توپِ 39 درصدی به تساوی گل دار در مادرید رسید

2- در 180 بازی اخیرِ لیگ برتر انگلیس: در 103 بازی معادل 57% بازیها تیمی که مالکیتِ توپِ بیشتری داشته، پیروز شده است. در 71% بازیها (128 مسابقه) تیمی که بیشتر شوت در چارچوب داشته، برنده شده است.

3-بیشترین متوسط مالکیت توپ در این فصل فوتبال اروپا: بارسا(76/69%)، بایرن(91/63)، من سیتی(44/58%)، آرسنال(24/58%)، یووه(23/58%)، لیورپول(1/58%)، لیل(01/58%). نیازی نیست به حال و روزِ تک تکِ این تیم ها بپردازیم. میتوان دریافت که مالکیتِ توپ «میتواند» احتمالِ موفقیت تیم را بالا ببرد اما این نه شرطِ لازم است، نه شرط کافی.

4-بایرن-ارسنال

آرسنال در این فصل بیش از دیگر تیم های لیگ برتر خطاهای تاکتیکی در فازِ دفاع(defensive error داشته است. آنها هر 71 دقیقه مرتکبِ خطاهای بزرگ در فاز دفاع میشوند. فصلِ پیش هر 117 دقیقه دچار خطای محاسباتی/رفتاری در دفاع میشدند. به عکس های زیر نگاه کنید.

صحنه ی منجر به گل اول بایرن به ارسنال. در هر دو فریم بازیکنانِ ارسنال به جای دفاعِ فعال(حرکت در فضاهای حیاتی و پوشش و حمایت) فقط به توپ تماشا میکنند. حتا زاویه ایستادن و حرکتِ سرهاشان نیز نشان میدهد که «تماشاگر» شده اند، نه دفاع کننده. در تصویرِ سمتِ راست می بینیم که برتریِ عددی با آرسنالی هاست اما کروس چه فضای مناسبی دارد که پاسِ لام را بگیرد و ضربه ی اخر را بزند.

گلِ دوم. فرمالن باید جلوی لام میبود و مانعِ ارسالِ توپ میشد اما در جایی ایستاده که در مساحتِ فعال بازی قرار ندارد. کوشلنی به جای ماندن نزدیکِ مولر، مجبور  میشود به سوی لام برود. نتیجه یک موقعیت خطرناک است که منجر به کرنر میشود. بایرن روی همین کرنر به گلِ دومِ خود رسید.

بارسلونا طراوت و پویاییِ  همیشگی در فازِ حمله را نداشت اما این بازی در رسانه های مختلف، کمتر از زاویه برنده یعنی میلان تحلیل شد. تصاویرِ زیر نظم و سازماندهیِ میلان در تنگ کردنِ فضای مانورِ ستاره های بارسا را نشان میدهد.

این تصویرِ آخر چند نکته دارد. اول اینکه میلان هنگامِ دفاع از 5 نفر روی یک خط استفاده میکرد(بواتنگ در این تصویر دفاعِ راست شده و آباته به عنوانِ دفاعِ میانی کنار زاپاتا و مکسس ایستاده است) این کار از انجا ضرورت داشت که عرضِ زمین برای بارسا کوچک و طراحیِ حمله برای شان دشوار شود. دوم اینکه فاصله ی خطِ دوم(مونتولیوو، مونتاری، آمبروزینی) با دفاعِ 5 نفره آنقدر کم است که مسی یا باید در این فضا بیکاره شود(که اینجا شده است) یا از این فضا بیرون برود و در عرضِ اینیستا و ژابی قرار بگیرد که در این حالت باز نمیتوانست خطرساز شود.

عکسِ نخست، در دقیقه دومِ بازی گرفته شده است.

دفاعِ رئال((push up کرده، دو هافبک دفاعی(الونسو و خدیرا) در بهترین مناطق جا گرفته اند و سه نفر از چهار عنصرِ هجومی رئال نزدیک به اورا، گزینه های پاس او برای ایستگاه های نزدیک را مسدود کرده اند. اورا راهی ندارد جز بازیِ بلند به قصدِ پشتِ مدافعانِ رئال. همین کار انجام میشود و راموس توپ را به آسانی میگیرد.

سه عکسِ دیگر که از دقیقه 66 به بعد گرفته شده است.

شبیه آن عکسِ آخر از بازی میلان-بارسا نیست؟ اینجا رونی مثلِ بواتنگ عمل کرده و رافائل دفاعِ مرکزی شده است. یونیتِ دفاعِ 3+5. کمیتِ بالای خط اول، نزدیک شدنِ خط دوم به اول و خط سوم به دوم. عمقِ کم و کوچک کردنِ فضاها برای رئالی ها.

تکرار همان برنامه اما این بار سرعتِ جمع شدنِ اورا مناسب نبوده و رئال میتوانسته از این فضا استفاده کند.

تمامِ بازیکنانِ یونایتد در این عکس هستند. فاصله ی فردیناند تا فن پرسی شاید حدودِ 15 متر باشد.

میلان و یونایتد به عنوانِ موفق ترین تیم های دورِ رفت در فازِ دفاع(براساس تواناییِ هجومی بارسا و رئال، صفتِ موفق ترین استفاده شد) چند برنامه مشابه را اجرا کردند. استفاده از یونیت 3+5 در فازِ دفاع. کم کردن فاصله خط اول و دوم سوم. در فاز انتقال از دفاع به حمله نیز بازی در طول و باز شدنِ عرضیِ عناصرِ لوزیِ تهاجمیِ در سطحِ بسیارخوب بود. برنامه ی دفاعِ مناسب، بدونِ برنامه تکمیلی در انتقال از دفاع به حمله، میتواند موجبِ بالارفتنِ ضریب اسیب پذیریِ تیم مدافع باشد چون احتمالِ از دست دادنِ توپ در همان مناطقِ نزدیک به دروازه خودی بالا میرود و در این شرایط برای بسته نگه داشتن دروازه نیز استانه تحملِ روانیِ بالاتری نیاز است. پس دفاعِ سازماندهی شده بدونِ انتقال سریع در مسیرهای مناسب(به خصوص در بازیهای حذفی) میتواند بر مالکیتِ توپِ 60 تا 70 درصدی هم چیره شود.

مورینیو گفته همچنان شانسِ دو تیم 50-50 است. فرگوسن جزئی تر حرف زده: «یقین دارم رئال در اولدترافورد گل میزند. مهم این است که ما بیش از آنها گل بزنیم.» از نمایشِ رئال در کوپا دل ری روبروی بارسا میتوان اینگونه نتیجه گرفت که در بازیِ اولدترافورد هر تیمی گلِ اول را بزند، شانسِ بسیار زیادی برای صعود خواهد داشت. دلایل: رئال در نیوکمپ به تقریب همان استراتژی ای را داشت که یونایتد در سانتیاگوبرنابئو پیاده کرده بود. عقب کشیدنِ خط دفاع، 5 نفره کردنِ خط دفاع، نزدیک کردن خط دوم و سوم به خط اول. در انتقال هم باز شدن و دوندگی های طولیِ رونالدو، دی ماریا، اوزیل، ایگواین و البته خدیرا. رئال آن شب کم نقص دفاع کرد و زهردار حمله. همان چه یونایتد در مادرید انجام داده بود. ایده آل هردو تیم این است که در همین وضعیت قرار بگیرند. یعنی برای دفاع-ضدحمله توجیه داشته باشند تا همین کار را انجام دهند. در آغاز اما نه یونایتد توجیه قوی برای بازیِ واکنشی دارد و نه رئال. تیمی که گلِ نخست را بزند اما در موقعیت دفاع-ضدحمله قرار میگیرد؛ آنچه هر دو تیم مهارتِ اجرایش را دارند. لیگ قهرمانان در این شب ها به ما یادآوری میکند که فوتبال خاصه در بازیهای حذفی، بازیِ برنامه و استراتژی و ریاضیات است، هرچند گاهی تاثیرگذاریِ شانس میتواند برنامه ها را به هم بزند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: